مثلن از خداته یه روز صبح که از خواب پا میشی ببینی : درست همونی هستی که توی رؤیاهات

میخواستی بـشی ؛ کم تـخـیلی هم نیستا ، این آرزو کـمی که نه ،خیلی برای آدم خرج بر میداره به

اندازه تمام عمر طبیعی انسان ؛

یهو بر میگردی به زندگی عادی می بینی : نه همون چیزی که توی رؤیاهات آرزوشو داری که یه

آدم کامـلن مـعـمولی بلـ اجـبار بـا خواسته های دست پائین هستی ؛ این قشنگـه چون مطمئنی همه ی

این واقعیت مال خودته  ؛

تو دنیا نداریم کسی رو که نداشته باشه هیچ دردی ؛ اوووخ

آدم دق کنه بهتر ازینه که بمیره از دندون درد ، دردش یه جوریه که فیوز مُخ آدمو می سوزونه نامرد ؛

چقدر ایـنروزا هـمـش بی حوصله ام ، ای خدا کمی سوخت می خوام واسه ادامـه دادن ؛

یه سری وقت ها پیش میآد آدم نمیدونه بخنده یا گریه کنه ، مثل اینه که جلوی روت یه آبادی می بینی

ولی نمی فهمی سرآبه یا واقعیت !!

یه جایی هست تو دنیا به نام "فاز شاعری" جوریه که کلن حال و هوای آدمو می بره سمت حاشه های قلب و گاهن

به داخل قلب ؛

بعضی وقتا که جون می کَنَم برم توی فاز شاعری ، نمیشه که نمیشه و بعضی وقتا هم که اصلن توی فضای شعر

هم نیستم "فاز شاعریم" گل میکنه که البته اون موقع انگار وسط بیابونم هیچی دم دستم نیست واسه نوشتن فاز شاعریم ؛

شب باشه ، خسته باشی ، چشات بسوزن اما خوابت نیاد ، أق بد زجریه اگه هزار بارم صلوات بفرستی بازم بیداری ؛
یه سری زجرا هستن تو زندگی آدم که خیلی تهوع آورن ، مثلن یکیش اینکه منتظر یه اتفاقی بشینی که افتادنش برات خیلی مهم و حیاتیـه و البته معلوم نیست برات بیوفته یا نه ؛
کلن خاصیت انتظار همینه ، چـزوندن دل آدما ؛