یه جایی هست تو دنیا به نام "فاز شاعری" جوریه که کلن حال و هوای آدمو می بره سمت حاشه های قلب و گاهن

به داخل قلب ؛

بعضی وقتا که جون می کَنَم برم توی فاز شاعری ، نمیشه که نمیشه و بعضی وقتا هم که اصلن توی فضای شعر

هم نیستم "فاز شاعریم" گل میکنه که البته اون موقع انگار وسط بیابونم هیچی دم دستم نیست واسه نوشتن فاز شاعریم ؛

شب باشه ، خسته باشی ، چشات بسوزن اما خوابت نیاد ، أق بد زجریه اگه هزار بارم صلوات بفرستی بازم بیداری ؛
یه سری زجرا هستن تو زندگی آدم که خیلی تهوع آورن ، مثلن یکیش اینکه منتظر یه اتفاقی بشینی که افتادنش برات خیلی مهم و حیاتیـه و البته معلوم نیست برات بیوفته یا نه ؛
کلن خاصیت انتظار همینه ، چـزوندن دل آدما ؛